Kaynağı gör

{{info|If God Is Sovereign, Why Pray? (pt. 1)}}<br>

Tanrının egemenliği günlük yaşantımızla nasıl ilişkilidir? Kutsal Kitap'tan anladığımız kadarıyla Tanrı egemendir, O her şeyin üzerinde hüküm sürer, her şeyi kendi yüceliği ve halkının iyiliği için düzenler. Kitap boyunca Rab'bin duasını inceleyerek Tanrı'nın bizi O'na dua etmek için davet ettiğini, dileklerimizi O'nun önüne getirmemizi istediğini görebiliriz.

Bu iki fikri - Tanrı'nın egemenliği ve O'nun halkının dualarını - yan yana koyar koymaz, karmaşık bir teolojik sorunla karşılaşırız. Her taraftan itirazlar yükselir. İnsanlar derler ki: "Bir dakika, eğer Tanrı egemense, yani yaşamlarımızda olan her ayrıntının, sadece şu an değil gelecekte de olanların her birinin her detayını takdir ettiyse, niye dua etmeye uğraşalım? Üstelik Kutsal Kitap bize 'Tanrı'yı sevenler için her şeyin iyilikle işlediğini' söylüyor (Romalılar 8:28), o zaman Tanrı'nın takdir ettiği şeyle yetinmemiz gerekmez mi? Dua etmek, Tanrı'ya neye ihtiyacımız olduğunu veya ne olmasını istediğimizi söyleme cüreti vermek değil mi? Eğer O her şeyi takdir ediyorsa ve O'nun takdir ettiği en iyisiyse, O'na neye ihtiyacımız olduğunu söylemeye çalışmanın ne anlamı var?"

John Calvin, Tanrı'nın egemenliği ışığında dua etmenin yararlılığına dair bu soruyu kısaca Christian Religion'ın Institutes'inde ele alır:

Ancak bazıları şunu söyleyecektir: "O, bir uyarıcıya ihtiyaç duymadan, zorluklarımızı ve çıkarlarımıza uygun olanı bilmekte değil mi, bu yüzden dualarımızın O'nu memnun etmek için kullanılması gereken bir ölçüde gereksiz gibi görünüyor, sanki O, sesimizin yükselmesiyle uyanana kadar gözlerini yummuş ya da hatta uyuyormuş gibi." Böyle düşünenler Rab'bin bize dua etmeyi öğrettiği amaca veya hedefe dikkat etmezler. İşte bu kadar çok Tanrı için değil, bizim için öğretildi. (III. Kitap, 20. Bölüm)
Calvin, dua etmenin Tanrı'dan daha çok bize yarar sağladığını savunur. Bunu, en azından bazı dua unsurları için rahatça görebiliriz. Örneğin, övgü ve itiraf unsurlarını düşünelim. Tanrı'nın varlığı bizim övgülerimize bağlı değildir. Onsuz da var olabilir. Ancak biz onsuz yapamayız. Tapınma, manevi büyümemiz için gereklidir. Göksel Baba'mızla yakın bir ilişki geliştireceksek, saygı, övgü ve sevgi ifade eden kelimelerle O'na gelmemizin önemli olduğu kaçınılmazdır. Aynı zamanda, günahlarımızı O'nun tahtı önünde belirtmemiz için de gereklidir. O, bunları biliyor. Aslında, bizden daha açık ve kapsamlı bir şekilde biliyor. O'na günahlarımızı sıralamamızla bir şey kazanmaz, ancak ruhlarımızın iyiliği için bu tövbe eylemine ihtiyacımız var.

Tanrı'nın egemenliği ile insan duaları arasındaki karmaşık sorun, tapınma ve itiraf noktasında değil, araya girme ve dilekte bulunma noktasında ortaya çıkar. Bir ihtiyaç içinde olan birini görüp o kişi için dua ettiğimde, o kişi için araya giriyorum. Tanrı'nın merhametle hareket etmesi için dileklerimi O'nun önüne sunarım, o kişinin durumunu değiştirmek için Tanrı'nın bir şey yapmasını isteyerek. Aynı şekilde, kendi ihtiyaçlarım için de aynısını yaparım, onları nasıl algıladığımıza göre. Ancak bilen Tanrı, herkesin durumunu zaten biliyor ve bunu takdir etti. Bu nedenle, bu duaların bir değeri var mıdır? Daha temel olarak, bu dualar işe yarıyor mu? Sonuçta bu dualar benim yaşantımı ve diğerlerinin yaşantısını nasıl etkiler?