Kaynağı gör

{{info|Cosmic Treason (May 2008)}}<br>

"Günahın günahkârlığı" kulağa tartışılan konuya hiçbir bilgi katmayan boş bir fazlalık gibi geliyor. Bununla birlikte, günahın günahkârlığından söz etme gerekliliği, günahın kendisinin önemini azaltan bir kültür ve hatta bir kilise tarafından bize dayatılmıştır. Günümüzde günah, hata yapmak ya da kötü seçimler yapmak şeklinde ifade edilmektedir. Bir sınava ya da heceleme testine girdiğimde hata yaparsam, belirli bir kelimeyi kaçırırım. Hata yapmak başka bir şeydir. İyi bir not almak için komşumun kâğıdına bakmak ve onun cevaplarını kopyalamak başka bir şeydir. Bu durumda benim hatam ahlaki bir ihlal düzeyine yükselmiştir. Her ne kadar hazırlıktaki tembelliğin bir sonucu olarak hata yapmak günah olsa da, kopya çekme eylemi alıştırmayı daha ciddi bir düzeye taşır. Günahı "kötü seçimler yapmak" olarak adlandırmak doğrudur, ancak bu aynı zamanda eylemin ciddiyetini azaltabilecek bir örtmecedir. Günah işleme kararı gerçekten de kötü bir karardır, ancak bir kez daha, bu bir hatadan daha fazlasıdır. Bu ahlaki bir ihlal eylemidir.

''The Truth of the Cross'' (Çarmıh Gerçeği) adlı kitabımda, günahın günahkârlığı kavramını tartıştığım koca bir bölüm var. Bu bölüme, Bartlett's Familiar Quotations (Bartlett'in Tanıdık Sözleri)'ın yeni bir baskısı elime geçtiğinde yaşadığım kuşku dolu anekdotla başlıyorum. Bu ücretsiz sayıyı aldığım için mutlu olsam da, birisinin bunu bana neden gönderdiğine şaşırmıştım. Immanuel Kant, Aristoteles, Thomas Aquinas ve diğerlerinden alıntıların yer aldığı sayfaları karıştırırken, tam bir şaşkınlık içinde benden bir alıntıya rastladım. Böylesine bilgili bir derlemede benden alıntı yapılmış olması beni kesinlikle şaşırttı. Böyle bir antolojide yer almayı hak edecek ne söylemiş olabileceğim konusunda kafam karışmıştı ve cevabı bana atfedilen basit bir ifadede buldum: "Günah kozmik ihanettir." Bu ifadeyle kastettiğim şey, bir yaratığın Yaratıcısına karşı işlediği en ufak bir günahın bile Yaratıcının kutsallığına, yüceliğine ve doğruluğuna şiddet uyguladığıdır. Görünüşte ne kadar önemsiz olursa olsun her günah, üzerimizde hüküm süren ve bizi yöneten egemen Tanrı'ya karşı bir isyan eylemidir ve bu nedenle kozmik Kral'a karşı bir ihanet eylemidir.

Kozmik ihanet günah kavramını karakterize etmenin bir yoludur, ancak Kutsal Yazılar'ın günahı tanımlama biçimlerine baktığımızda, üç tanesinin önemle öne çıktığını görürüz. Birincisi, günah bir borçtur; ikincisi, bir düşmanlık ifadesidir; üçüncüsü, bir suç olarak tasvir edilir. İlk durumda, günahkâr olan bizler Kutsal Yazılar tarafından borçlarını ödeyemeyen borçlular olarak tanımlanırız. Bu anlamda maddi bir borçluluktan değil, ahlaki bir borçluluktan bahsediyoruz. Tanrı, yarattıklarına yükümlülükler getirme konusunda egemenlik hakkına sahiptir. Bu yükümlülükleri yerine getirmediğimizde, Rabbimize karşı borçlu oluruz. Bu borç, ahlaki bir yükümlülüğün yerine getirilmemesini temsil eder.

Günahın Kutsal Kitap'ta tanımlandığı ikinci yol ise düşmanlığın bir ifadesidir. Bu bağlamda, günah yalnızca ilahi bir yasayı ihlal eden harici bir eylemle sınırlı değildir. Daha ziyade, içsel bir güdüyü, evrenin Tanrısına karşı içsel bir düşmanlık tarafından yönlendirilen bir güdüyü temsil eder. İnsanın düşmüşlüğüne dair Kutsal Kitap'ta yer alan tanımın, doğamız gereği Tanrı'nın düşmanları olduğumuza dair bir itham içerdiği kilisede ya da dünyada nadiren tartışılır. O'na olan düşmanlığımızda, O'nun düşüncemizde bile olmasını istemeyiz ve bu tutum, Tanrı'nın bize O'nun isteğine itaat etmemizi emrettiği gerçeğine karşı bir düşmanlıktır. Bu düşmanlık kavramı nedeniyle Yeni Ahit kurtuluşumuzu sık sık uzlaşma terimleriyle tanımlar. Uzlaşma için gerekli koşullardan biri, en az iki taraf arasında önceden bir düşmanlık olmasıdır. Bu düşmanlık, düşmanlığın bu boyutunun üstesinden gelen Arabulucumuz İsa Mesih'in kurtarıcı işi tarafından önceden varsayılan şeydir.

Kutsal Kitap'ın günahtan bahsettiği üçüncü yol ise yasanın çiğnenmesidir. Westminister Kısa İlmihali on dördüncü soru olan "Günah nedir?" sorusuna şu yanıtı verir: "Günah, Tanrı'nın yasasına uymamak ya da onu çiğnemektir." Burada günahın hem pasif hem de aktif itaatsizlik olarak tanımlandığını görüyoruz. Hem işlenen günahlardan hem de ihmal edilen günahlardan söz edilir. Tanrı'nın gerektirdiklerini yapmadığımızda, O'nun isteğine uymadığımızı görürüz. Ancak sadece Tanrı'nın istediklerini yapmadığımız için değil, Tanrı'nın yasakladıklarını da aktif olarak yaptığımız için suçluyuzdur. Dolayısıyla günah, Tanrı'nın yasasına karşı bir ihlaldir.

İnsanlar insanların yasalarını ciddi bir şekilde ihlal ettiklerinde, eylemlerinden yalnızca kabahat olarak değil, son tahlilde suç olarak söz ederiz. Aynı bağlamda, Tanrı'nın yasasına karşı isyan ve ihlal eylemlerimiz O'nun tarafından sadece kabahatler olarak görülmez; aksine, bunlar ağır suçlardır. Etkileri bakımından suçturlar. Yaşamlarımızdaki günah gerçeğini ciddiye alırsak, kutsal bir Tanrı'ya ve O'nun krallığına karşı suç işlediğimizi görürüz. İşlediğimiz suçlar erdem değil, ahlaksızlıktır ve kutsal bir Tanrı'ya karşı işlenen her suç tanımı gereği ahlaksızlıktır. Tanrı'nın kim olduğunu anlayana kadar günahımızın ciddiyetini gerçek anlamda kavrayamayız. İnsan davranışlarının standartlarının çevremizdeki kültürün kalıpları tarafından belirlendiği günahkâr insanların ortasında yaşadığımız için, günahlarımızın ciddiyetinden etkilenmeyiz. Siyon'da gerçekten de rahatız. Ancak Tanrı'nın karakteri bize açıklandığında ve eylemlerimizi diğer insanlara göre göreceli olarak değil, Tanrı'ya, O'nun karakterine ve yasasına göre mutlak olarak ölçebildiğimizde, o zaman isyanımızın korkunç karakterine uyanmaya başlarız.

Tanrı'yı ciddiye almadığımız sürece günahı da ciddiye almayız. Ama Tanrı'nın doğru karakterini kabul edersek, o zaman biz de eski kutsallar gibi ağzımızı ellerimizle kapatır ve O'nun önünde toz ve kül içinde tövbe ederiz.