Kaynağı gör

{{info|True Love}}<br> 

"İhtiyacınız olan tek şey sevgi." Sevgiyi, şarkılarında böyle dile getirmiş Beatles. Şayet Tanrı'nın sevgisi hakkındaki duygularını şarkılarına yansıtıyor olsalardı, bu ifade de kısmen doğruluk payı bulunabilirdi. Ancak, popüler kültürde genellikle sevgi adıyla anılan şey, gerçek sevgi değil, yalnızca ölümcül bir aldatmacadan ibarettir. O, "ihtiyacınız olan tek şey" olmaktan çok uzakta olup, aslında son derece kaçınmanız gereken birşeydir. 

Havari Pavlus, Efesliler 5:1-3 bölümünde bu konudaki fikrini açıkça anlatmaktadır. Der ki; “Bunun için, sevgili çocuklar olarak Tanrı'yı örnek alın. Mesih bizi nasıl sevdiyse ve kendisini bizim için güzel kokulu bir sunu ve kurban olarak nasıl Tanrı'ya sunduysa, siz de öylece sevgi yolunda yürüyün. Aranızda hiçbir cinsel ahlaksızlık, pislik ya da açgözlülük anılmasın bile. Kutsallara yaraşmaz bu.” 

2. ayette yer alan tek buyruk (“Mesih bizi nasıl sevdiyse, siz de öylece sevgi yolunda yürüyün“), Hristiyan bir kimsenin tüm ahlaki yükümlülüğünü özetlemektedir. Nihayetinde, Tanrı'nın sevgisi, Hristiyanların tüm yükümlülüğünü tanımlayan yegane buyruktur. Bu tür bir sevgi gerçekten “ihtiyacınız olan tek şeydir.” Romalılar 13:8-10 der ki; “başkalarını seven, Kutsal Yasa'yı yerine getirmiş olur. ...buyrukları....şu sözde özetlenir: ‘Komşunu kendin gibi sev.’ Sevgi, komşuya kötülük etmez. Bu nedenle sevgi, Kutsal Yasa'nın yerine getirilmesidir.” Galatyalılar 5:14 aynı gerçeği aksetmektedir: “Bütün Kutsal Yasa tek bir sözde özetlenmiştir: ‘Komşunu kendin gibi sev.’” İsa aynı şekilde sevgi ile ilgili olarak Kutsal Yasa'nın tümünün ve peygamberlerin sözlerinin iki buyruğa dayandığını öğretmektedir (Matta 22:38–40). Diğer bir ifadeyle, “yetkin birliğin bağı olan sevgiyi giyinin” (Koloseliler 3:14) 

Pavlus, bizlere sevgi yolunda yürümeyi buyurduğunda, bu bağlam olumlu ifadeleri açığa çıkarmakta, Pavlus diğerlerine karşı iyi yürekli, şefkatli ve affedici olmak hakkında konuşmaktadır (Efesliler 4:32). Bu çıkar amacı gütmeyen sevgi için en güzel örnek, insanları günahlarından kurtarmak uğruna kendi canını feda eden Mesih’tir. “Hiç kimsede, insanın, dostları uğruna canını vermesinden daha büyük bir sevgi yoktur.” (Yuhanna 15:13) “Tanrı bizi bu kadar çok sevdiğine göre biz de birbirimizi sevmeye borçluyuz” (1.Yuhanna 4:11). 

Başka bir deyişle, gerçek sevgi daima sabırlıdır, şefkatlidir, övünmez, böbürlenmez, haksızlığa sevinmez, gerçek olanla sevinir, her şeye katlanır, her şeye dayanır. İşte bunlar ve diğer birçokları Kutsal Yazı'nın ilahi sevgiyle ilişkilendirdiği olumlu, iyilik dolu niteliklerdir (bakınız 1. Korintliler 13:4-8). 

Ancak, Efesliler 5. bölümünün içeriğinde görülen olumsuz yönlerinde farkında olalım. Mesih'in bizleri sevdiği gibi gerçek anlamda başkalarını seven bir kimse, her çeşit sahte sevgiyi reddetmelidir. Havari Pavlus bu şeytani aldatmacaların bazılarını açıklamıştır. Bu aldatmacalara ölümsüzlük, iffetsizlik ve aç gözlülük dahildir. Ayet şöyle devam eder: “Aranızda açık saçıklık, budalaca konuşmalar, bayağı şakalar da olmasın. Bunlar size yakışmaz. Bunun yerine şükredin. Şunu kesinlikle bilin ki, hiçbir ahlaksızın, pisliğe düşkün olanın ya da putperest demek olan açgözlü kişinin, Mesih'in ve Tanrı'nın Egemenliğinde mirası yoktur. Hiç kimse sizi boş sözlerle aldatmasın. Bu şeylerden ötürü Tanrı'nın gazabı söz dinlemeyenlerin üzerine gelir. Onun için böyleleriyle oturup kalkmayın” (ayet. 4–7). 

Ahlaksızlık; konu sevgi olunca belki de neslimizin gözde temsilcisi sıfatını kazanmaktadır. Pavlus, her çeşit cinsel günahı kapsayan Yunanca bir sözcük olan ''porneia''’yı kullanmaktadır. Popüler kültür umutsuzca gerçek sevgi ve günahlı tutku arasındaki çizgiyi bulandırmaya çalışmaktadır. Fakat böyle bir erdemsizlik, gerçek sevginin tamamen saptırılmış halidir. Çünkü o, başkalarının iyiliğinden çok kendi hazzını düşünür. 

Cinsel ahlaksızlık ise, sevginin diğer bir şeytani saptırılış şeklidir. Burada Pavlus, Yunanca bir terim olan ve her türlü pislik ve cinsel ahlaksızlığı ima eden, ''akatharsia ''sözcüğünü kullanmıştır. Bilhassa, Pavlus kötülüğün yoldaşına özgü nitelikler olan, “açık saçıklık, budalaca konuşmalar, bayağı şakalardan“ bahsetmektedir. Bu tür bir yoldaşlığın gerçek sevgiyle ilgisi yoktur ve havari Pavlus sade bir dille bunun Hristiyan bir kimsenin yolunda yerinin olmadığını anlatmaktadır. 

Açgözlülük, kendi hazzı için narsistik arzudan kaynaklanan sevginin bir diğer bozulmuş halidir. Mesih'in “kendisini bizim için Tanrı'ya kurban olarak sunduğunda“ oluşturduğu örnekle tamamen tezat durumdadır (2.ayet). Pavlus, 5.ayette putperestlikle açgözlülüğü eşit tutmaktadır. Tekrar ediyorum, bunun bir Hristiyanın yolunda hiçbir yeri yoktur ve 5. ayete göre, bundan suçlanan kişinin “Mesih'in ve Tanrı'nın Egemenliğinde mirası yoktur.” 

Pavlus, der ki “aranızda bu tür günahlar anılmasın bile. Kutsallara yaraşmaz bu.” (ayet 3). Bu tür şeyleri uygulayanlara ithafen Pavlus şöyle devam eder, “Onun için böyleleriyle oturup kalkmayın” (ayet 7). 

Diğer bir ifadeyle, sevgi adıyla anılan tüm popüler sapkınlıklara tolerans göstermediğimiz sürece, gerçek sevgiyi yansıtmamaktayız. 

Günümüzde ise sevgi üzerine yapılan konuşmaların çoğu bu ilkeyi göz ardı etmemektedir. “Sevgi”, günaha göz yuman, iyi ve kötüyü benzer şekilde kucaklayan geniş bir tolerans olarak yeniden tanımlanmıştır. Bu sevgi değil, umursamazlıktır. 

Tanrı’nın sevgisi kesinlikle böyle bir sevgi değildir. Mesihin “bizi sevdiği ve kendisini bizim için güzel kokulu bir sunu ve kurban olarak Tanrı'ya sunduğu” çarmıhta, Tanrı'nın sevgisinin yüce gösterimini hatırlayın (ayet 2). Bu nedenle, Kutsal Kitap Tanrı sevgisini, fedakarlık, günahın kefareti ve bağışlanması bakımından açıklığa kavuşturmaktadır: “Tanrı'yı biz sevmiş değildik, ama O bizi sevdi ve Oğlunu günahlarımızı bağışlatan kurban olarak dünyaya gönderdi. İşte sevgi budur.” (1. Yuhanna 4:10). Diğer bir deyişle, gücenmiş Tanrı’nın gazabından geri dönmemiz için Mesih kendisini kurban olarak sundu. Günahlarımızı sevecen bir hoşgörüyle affetmekten çok, Tanrı biricik oğlunu günahkarların kurtuluşunda kendi gazap ve adaletini yerine getirmek için günaha karşılık bir kurban olarak sundu. 

İşte bu Müjde'nin can damarıdır. Tanrı, kutsallığından, adaletinden ve doğruluğundan ödün vermeden devam ettireceği bir şekilde sevgisini göstermektedir. Gerçek sevgi, “haksızlığa sevinmez, ama gerçek olanla sevinir”.(1. Korintliler 13:6). Bu tür bir sevgi yolunda yürümeye çağrıldık. O, öncelikle saf, aynı zamanda barışçıl olan bir sevgidir. 

<br>