Kaynağı gör

{{info|Cur Deus Homo}}<br>

On birinci yüzyılda, kilisenin en parlak düşünürlerinden biri olan Canterbury başpiskoposu Anselm, o zamandan beri kiliseyi etkileyen üç önemli eser yazdı. Hıristiyan felsefesi alanında bize ''Monologium'' (Monolog) ve ''Proslogium'' (Prolog) adlı eserlerini verdi; sistematik teoloji alanında ise, "Neden Tanrı İnsan Oldu?" anlamına gelen büyük Hıristiyan klasiği ''Cur Deus Homo'''yu kaleme aldı.

Anselm bu eserinde kilisenin Mesih'in kefaretine ilişkin anlayışının önemli bir yönünün, özellikle de kefarete ilişkin tamamlanma görüşünün felsefi ve teolojik temellerini ortaya koymuştur. Anselm bu eserinde Tanrı'nın adaletini yerine getirmek için kefaretin gerçekleşmesinin gerekli olduğunu savunmuştur. Bu bakış açısı Orta Çağ'da kilisenin Mesih'in kefareti konusundaki anlayışı açısından klasik Hıristiyan ortodoksluğunun merkezi haline gelmiştir. Ancak o zamandan bu yana, kefaretin tamamlanmasına ilişkin görüşün eleştirileri de eksik olmamıştır.

Orta Çağ'da, İsa'nın kefaretinin Tanrı'nın adaletinin yerine getirilmesini gerektiren soyut bir evrensel yasa tarafından gerekli kılındığını düşünmenin uygunluğu hakkında sorular ortaya atılmıştır. Bu durum, ''Ex Lex'' (Kanundan) olarak adlandırılan tartışmanın ortaya çıkmasına neden olmuştur. ''Ex Lex'' tartışmasında, Tanrı'nın iradesinin herhangi bir yasadan ''ayrı olarak'' ya da herhangi bir yasanın ''dışında'' mı işlediği (ex lex), yoksa Tanrı'nın iradesinin kendisinin Tanrı'nın uyması gereken bir doğruluk normuna ya da kozmik yasaya tabi olup olmadığı ve bu nedenle O'nun iradesinin ''yasa altında'' mı (sub lego) uygulandığı sorusu ortaya atılmıştır. Soru şuydu: Tanrı yasadan münezzeh midir yoksa yasa altında mıdır?

Kilisenin bu ikileme yanıtı temelde "her iki eve de lanet olsun" demek ve Tanrı'nın ne yasadan münezzeh ne de bu anlamıyla yasa altında olduğunu ilan etmek olmuştur. Bunun yerine kilise, Tanrı'nın kendi dışında var olan bir yasa tarafından kendisine dayatılan kısıtlamalardan özgür olduğu ölçüde, hem yasadan ayrı hem de yasa altında olduğunu onaylayarak karşılık vermiştir. Bu anlamda O, yasadan ayrıdır ve yasa altında değildir. Ancak aynı zamanda Tanrı keyfi ya da kaprisli değildir ve kendi doğasının yasasına göre çalışır. Kilise, Tanrı'nın kendi başına bir yasa olduğunu ilan etmiştir. Bu, Tanrı'nın içindeki kanunsuzluk ruhunu değil, Tanrı'nın davranış ve iradesinin normunun on yedinci yüzyıl ortodoks teologlarının "Tanrı'nın doğal kanunu" olarak adlandırdıkları şeye dayandığını yansıtır.

Teolojik bir ifade olarak Tanrı'nın doğal yasası, siyaset teorisinde ve teolojide karşılaştığımız "doğa yasası" (''lex naturalis'') olarak adlandırılan daha geniş kavramla kolayca yanlış anlaşılabilir veya karıştırılabilir. İfadenin bu anlamında doğa yasası, Tanrı'nın doğa dünyasında belirli etik ilkeler hakkında ortaya koyduğu şeylere atıfta bulunur. ''Doğa yasası'' teriminin bu yaygın kullanımından farklı olarak, on yedinci yüzyıl Westminster ilahiyatçılarının Tanrı'nın doğa yasasından bahsederken göz önünde bulundurdukları şey şuydu: Tanrı kendi doğasının yasasına göre işlemektedir. Yani Tanrı asla kendi kutsallığıyla, kendi doğruluğuyla, kendi adaletiyle, kendi her şeye kadir oluşuyla vs. çelişecek şekilde hareket etmez. Tanrı yaptığı şeylerde kendi varlığının ya da karakterinin kusursuzluğundan asla ödün vermez.

Kilise Tanrı'nın doğruluğunun tatmin edilmesinin gerekliliğini itiraf ettiğinde, bu gereklilik Tanrı'ya dışarıdan dayatılan bir şey değil, Tanrı'nın kendi karakteri ve doğası tarafından dayatılan bir gerekliliktir. Tanrı'nın Tanrı olması, kendi kutsallığından, doğruluğundan ya da adaletinden asla ödün vermemesi gereklidir. Bu anlamda O'nun doğruluğunu tatmin eden bir kefaretin gerekli olduğu kabul edilir.

Daha yakın zamanlarda, modern düşünürler Tanrı'nın özgür lütfuna ve sevgisine gölge düşürdüğü gerekçesiyle kefaretin tamamlanması görüşüne itiraz etmişlerdir. Eğer Tanrı sevgi Tanrısıysa, ister kendi doğasının bir yasası ister dışarıdan dayatılan bir yasa olsun, bir tür adaleti yerine getirme kaygısı olmadan, neden insanları kendi sevgi ve lütfunun saf motivasyonuyla karşılıksız olarak bağışlamasın? Yine bu kefaret görüşü, Tanrı'nın günahkârları kurtarma arzusuyla bile olsa, kendi doğruluğunu asla pazarlık konusu yapmayacağını anlamamaktadır.

Kefarette Tanrı'nın hem bize olan lütufkâr sevgisini gösterdiğini hem de kendi doğruluğuna ve adaletine olan bağlılığını ortaya koyduğunu görürüz. Adalete, Tanrı'nın doğruluğunun taleplerini karşılayan Mesih'in aracılığıyla hizmet edilir ve böylece Tanrı'nın doğruluk ve adalete olan bağlılığı sürdürülür. Tanrı kendi doğruluğunun gereklerini, bizim yerimizde duran ve bizim için bu kefareti sunan bir Vekil vererek yerine getirmiştir. Bu, bu karşılanmanın ortasında Tanrı'nın lütfunu olağanüstü bir şekilde gösterir. Tanrı'nın lütfu, O'nun atadığı Kişi tarafından bizim için yerine getirilen adaletinin karşılanmasıyla gösterilir. Tüm dünyanın Yargıcı olarak Tanrı'nın doğasında doğru olanı yapmak vardır. Ve doğru olanı yapan Yargıç asla ve asla kendi doğruluğunun kurallarını ihlal etmez.

Kutsal Kitap çarmıhı, Mesih'in bizim adımıza gerçekleştirdiği ikiz başarı olan hem kefaret etme hem de kefareti ödeme açısından açıklar. Kefaret özellikle Mesih'in Tanrı'nın doğruluğunu yerine getirme işini ifade eder. Günahlarımızdan kaynaklanan cezayı bizim için öder. Bizler, Tanrı'nın doğruluğuna karşı işlediğimiz suçlar nedeniyle ortaya çıkan ahlaki borcu ödemesi mümkün olmayan borçlularız ve Tanrı'nın gazabı Mesih'in bizim adımıza yaptığı kusursuz fedakârlıkla giderilir ve dindirilir. Ancak bu işin sadece bir yönüdür. İkincisi ise kefaretin ödenmesidir. Bununla günahlarımız bizden alınır, günahlarımızın bizim yerimize acı çeken Mesih'e aktarılması ya da isnat edilmesiyle bağışlanır. Tanrının hoşnutluğu sağlanır ve günahlarımız İsa'nın kusursuz kefaretiyle bizler için ortadan kaldırılır. Bu, eski antlaşmanın Kefaret Günü'nde hem bir hayvanın kurban edilmesiyle hem de halkın günahlarının sembolik olarak günah keçisinin sırtına aktarılmasıyla günahın kefaretinin ödendiği ikili anlamı yerine getirir.